


De uitsteldame
Ken je dat? Of herken je dat?
Ik heb daar dus echt enorm last van… en op dit moment dat ik dit schrijf dus ook.
Echt ik lijk op dit moment alles uit te stellen… mijn dagelijkse wandelingetje(s), boodschappen, bellen, mailen (checken), appen, een nieuwe illustratie starten echt de stomste dingen en waarom?
Ik heb tig dromen en of andere leuke dingen in mijn hoofd en weet echt wel wat ik wil en hoe ik het ga aanpakken… en daar start ik morgen mee… maar morgen… ?
Vandaag ben ik vroeg mijn bed uitgestapt, nam een snelle douche, een ontbijtje en daarna een heerlijke lange ochtendwandeling. Ik bedacht of doordacht mijn te schrijven blog. Een goed begin is het halve werk.
Bij thuiskomst eerst de huisarts gebeld voor het herhaal recept voor mijn allergie-medicijnen ( V tjing). Mijn tekenspullen buiten in de schaduw op tafel uitgestald. Mijn iPad (ik zie dat ik hem na dit schrijven echt wel even aan de oplader mag leggen) erbij gepakt en begonnen met het schrijven van dit blog (V tjing).
Denk bij dat afvink V-tje een soort van katjing geluidje… zo eentje van zo een oude kassa weet je wel?
Bij thuiskomst eerst de huisarts gebeld voor het herhaal recept voor mijn allergie-medicijnen ( V tjing). Mijn tekenspullen buiten in de schaduw op tafel uitgestald. Mijn iPad (ik zie dat ik hem na dit schrijven echt wel even aan de oplader mag leggen) erbij gepakt en begonnen met het schrijven van dit blog (V tjing).
Denk bij dat afvink V-tje een soort van katjing geluidje… zo eentje van zo een oude kassa weet je wel?
Dat afvinken van mijn te-doen-lijstje motiveert om andere dingen ook gewoon te doen. Dan kan ik weer wat meer uit mijn hoofd. Want dat in mijn hoofd (vast) zitten is denk ik de grootste boosdoener van mijn uitstel gedrag. Ik wil van alles en heb dus die tig ideeën… maar ik ben ergens bang om te falen dus stel ik het nog maar even uit want daar is het veilig (in mijn hoofd dan tenminste).
Op het moment kijk ik zo nu en dan een heerlijke kijk me weg serie… ‘a million little things’ …zo eentje van niet nadenken, verstand op nul. Nou dat bracht me van de week niet de juiste. Ik bleef ontzettend ongedurig. Totdat er een stukje voorbij kwam wat toch wel weer een eye-opener was.
Ik moet vooral niet vergeten mijn leven te leven… ik kan uitstellen tot ik een ons weeg… maar dat brengt mij nergens.
Ik moet vooral niet vergeten mijn leven te leven… ik kan uitstellen tot ik een ons weeg… maar dat brengt mij nergens.
Natuurlijk mag ik van mijzelf zo nu en dan een nergens-geen-zin-niets-doen-momentje hebben. Maar het is ook heel verstandig om mijzelf zo nu en dan die spreekwoordelijke schop onder mijn kont te (blijven) geven.
Dus wanneer het vanmiddag te warm wordt (ja ze geven 30° af) dan slinger ik even mijn computer aan knip en plak en publiceer ik dit blog.
Maar nu eerst een cappuccino nog een paar fotootjes of een illustratie bedenken…
Ik zeg morgen weer zo een dag ‘katjing’ (V)
